ذخیره گاه زیستکره ارومیه
تاریخ اعلام: ۱۹۷۶ میلادی
مساحت: ۵۷۰۰۰۰ هکتار
موقعیت: حوزه آبریز دریاچه ارومیه در ناحیه کوهستانی شمال غربی ایران و در محدوده استانهای آذربایجان غربی و شرقی واقع شده است.
طبقه بندی حفاظتی: این دریاچه و جزایر اطراف آن که از سال ۱۳۴۶ تحت حفاظت بود، در سال ۱۳۵۴ به پارک ملی ارتقاء یافت و در همین سال در لیست تالابهای بین المللی کنوانسیون رامسر و شبکه جهانی ذخیره گاهای زیستکره یونسکو نیز ثبت گردید.
خصوصیات اکولوژیکی: ذخیره گاه زیستکره دریاچه ارومیه که یکی از زیستگاههای بسیار مهم پرندگان مهاجرآبزی به شمار می آید، بزرگترین پارک ملی کشور بوده و بارندگی سالیانه ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیمتر، دمای ۱۷- تا ۳۶ درجه سانتیگراد و دامنه ارتفاعی ۱۲۷۴ تا ۱۳۵۰ متر منطقه را دارای اقلیم نیمه خشک معتدل نموده است. متوسط و بیشینه عمق دریاچه به ترتیب ۵/۴ و ۱۳ متر می باشد.
آب دریاچه فوق العاده شور بوده و غلظت نمک موجود در آن افزون بر ds/m 200 است و با توجه به شرایط و فصول سال تغییر می کند
شوری زیاد آب تنها امکان زیست میگوی آرتمیا و جلبک هاب سبز-آبی را در دریاچه فراهم آورده است.
مهم ترین گونه های گیاهی جزایر عبارتند از : بنه، بادام، ارس، داغداغان، زالزالک، درمنه، ریش بز،
منطقه شامل ۱۰۲ جزیره بزرگ و کوچک می باشد
ویژگیهای منطقه:
– وجود جزایر ۹ گانه بعنوان یکی از معدود زیستگاههای زادآوری پرندگانی چون فلامینگو و پلیکان و کفچه نوک
– حضور بیش از ۱۱ گونه در معرض خطر انقراض و تحت حمایت از نظر قوانین ملی کشور
– وجود مناظر و چشم اندازهای برجسته
– بهترین و امن ترین زیستگاه گوزن زرد ایرانی
– حضور گونه منحصر به فرد آرتمیا اورمیانا
– توان تحقیقاتی و آموزشی مناسب بدلیلی بکر و دست نخورده بودن منطقه
– حضور گونه های متنوع حیات وحش جانوری و گیاهی
– بزرگترین بانک ژن طبیعی کشور
– توان تفریحی بدلیل داشتن سواحل و مناظر و چشم اندازهای بی بدیل و خواص درمانی لجن و آب دریاچه آن