در اوصاف آموزگاران

یادداشت دکتر عبدالمهدی مستکین به‌مناسبت روز جهانی معلم

در خردنامه می‌خواندم که: آدمی لحضات عمرش را باید به سه بخش تقسیم کند، بدین سیاق:

مزن پشت پا بخت پیروز را

به قسمت سه کن هر شبانروز را

 یکی را به تحصیل دانش گذار

که بی‌دانشی نیست جز عیب و عار

 به دانش شو اندر دوم کارگر

سوم را به دانشوران بر به سر

چه شکوهی دارد اگر آدمی دم‌های دلاویز عمر را در این سه بخش تقسیم و توزیع کند و آموزگاران مهربان واجد چنین اوصافی هستند؛ هم تحصیل دانش می‌کنند، هم دانش را به‌کار می‌گیرند و هم با دانش‌آموزان و دانشوران اوقات می‌گذرانند.

هر گاه مسؤولان و مردمان هر کشوری  پاس آموزگاران را بدارند و آنان را بر صدر بنشانند شکوه و شوکت آن سرزمین ارتفاع گیرد.

و به وارونگی هر زمان که آموزگاران از جفای روزگاران نالان باشند بالندگی و سربلندی آن سرزمین کاستی و نقصان پذیرد.

در هر کشوری که علم و دانایی ارجمند شمرده شود مردمان آن سامان ورجاوند گردند.

سودآورترین سرمایه‌گذاری کاوش در میدان‌های نفتی و گازی نیست؛ بلکه بها دادن به کاوش علم و آموزش و استخراج  گنج شایگان فرهنگ و دانایی است.

و از هزار سال پیش، آموزگار پر صلابت ایران زمین فردوسی بزرگ به ما می آموزد که:

میاسای ز آموختن یک زمان

ز دانش میفکن دل اندر گمان

چو گویی که وام خرد توختم

همه هرچ بایستم آموختم

یکی نغز بازی کند روزگار

که بنشاندت پیش آموزگار

و چه زیبا کنفوسیوس حکیم چینی می‌گوید: هر گاه دوتن با یکدیگر گام برمی‌دارند سزاست که یکی از آن‌ها معلم باشد.

و این اکسیر و کیمیای موفقیت را حکیم فردوسی در یک بیت با شکوه به ما یادآور می‌شود:

در دانش و وانگهی راستی

گر این دو نیابی روان کاستی

عبدالمهدی مستکین، مدیر گروه فرهنگ کمیسیون ملی یونسکو- ایران