سنت خوشنویسی همیشه با عمل نوشتن در ایران همراه بودهاست و حتی زمانی که نویسندگان سواد محدودی داشتند، خوشنویسی و خط هنوز پیوندهای پیچیدهای داشتند. اما با ظهور چاپ و پیدایش برنامههای کامپیوتری و فونتهای دیجیتال، این هنر به تدریج رو به افول نهاد و تأکید بر خوانایی محض جایگزین رعایت خوانایی و زیباییشناسی شد. این امر باعث کاهش استقبال از خوشنویسی در میان نسلهای جدید شدهاست؛ بنابراین حفاظت از سنت خوشنویسی ایران در دهه ۱۹۸۰ به یکی از دغدغههای اصلی تبدیل شد و برنامهای ملی برای این منظور توسط سازمانهای غیردولتی با همکاری دولت تدوین شد. این برنامه با هدف گسترش آموزش عمومی غیررسمی و رسمی در زمینه خوشنویسی، انتشار کتاب و جزوه، برگزاری نمایشگاههای هنری و توسعه برنامههای درسی دانشگاهی و در عین حال ترویج استفاده مناسب از سنت خوشنویسی متناسب با شرایط زندگی مدرن انجام شد. بخشی از کارهای این برنامه قبل از دهه ۸۰ توسط انجمن خوشنویسان ایران آغاز شد و با توجه به استقبال بینظیر از آن، بخش عمومی با بازتعریف و هماهنگی گسترده بر اساس تجربیات مردم، آن را به یک برنامه ملی تبدیل کرد.