در اوصاف آموزگاران

در اوصاف آموزگاران
در خردنامه می خواندم که: آدمی لحظات عمرش را باید به سه بخش تقسیم کند، بدین سیاق:
مزن پشت پا بخت پیروز را
به قسمت سه کن هر شبانروز را
 
یکی را به تحصیل دانش گذار
که بی دانشی نیست جز عیب و عار
 
به دانش شو اندر دوم کارگر
سوم را به دانشوران بر به سر
چه شکوهی دارد اگر آدمی دم‌های دلاویز عمر را در این سه بخش تقسیم و توزیع کند، و آموزگاران مهربان واجد چنین اوصافی هستند؛ هم تحصیل دانش می کنند، هم دانش را به کار می گیرند و هم با دانش آموزان و دانشوران اوقات می گذرانند.
هر گاه مسئولان و مردمان هر کشوری،  پاس آموزگاران را بدارند و آنان را بر صدر بنشانند شکوه و شوکت آن سرزمین ارتفاع گیرد ؛ و به وارونگی هر زمان که آموزگاران از جفای روزگاران نالان باشند بالندگی و سربلندی آن سرزمین کاستی و نقصان پذیرد.
در هر کشوری که علم و دانایی ارجمند شمرده شود مردمان آن سامان ورجاوند گردند.
سودآورترین سرمایه گذاری کاوش در میدان‌های نفتی و گازی نیست؛ بلکه بها دادن به کاوش علم و آموزش و استخراج  گنج شایگان فرهنگ و دانایی است.
و از هزار سال پیش آموزگار پر صلابت ایران زمین، فردوسی بزرگ به ما می آموزد که:
میاسای ز آموختن یک زمان
ز دانش میفکن دل اندر گمان
 
چو گویی که وام خرد توختم
همه هرچ بایستم آموختم
 
یکی نغز بازی کند روزگار
که بنشاندت پیش آموزگار
و چه زیبا کنفوسیوس حکیم چینی می گوید: هر گاه دوتن با یکدیگر گام برمی دارند سزاست که یکی از آن‌ها  معلم باشد .
و این اکسیر و کیمیای موفقیت را حکیم فردوسی در یک بیت با شکوه به ما یادآور می شود:
در دانش و وانگهی راستی
گر این دو نیابی روان کاستی
 
دکتر عبدالمهدی مستکین، مدیر بخش فرهنگ کمیسیون ملی یونسکو- ایران