به مناسبت درگذشت استاد شایگان

شهد شیرین شایگان
امروز با خیرگی به رفتار نجیبانه و سراسر شور انگیز زنبور عسل در شهد یافتن و کام جستن از گل های پر از ناز و کرشمه فصل بهار می نگریستم !
به ناگاه به یاد منش و روش شخصیت ممتاز فرهنگی استاد فقید “داریوش شایگان” افتادم که به سان زنبور عسلی خستگی ناپذیر از خرمن معطر فرهنگ های مختلف شهد می چشید و عسل شکرین مهر و دوستی و مدارا را در “آمیزش افق های نو” به یکدگر متصل می ساخت ..
به همان سان که در عالم شگفت انگیز طبیعت هزاران گونه گل با رایحه های دلکش وجود دارد در سپهر مناسبات انسانی نیز هزاران فرهنگ و خرده فرهنگ وجود دارد که هریک در مینیاتور خلقت، نقش و جایگاهی بی مانند دارند ..
به فرموده حکیم نظامی :
هر ذره که هست اگر غباری است
در پرده مملکت به کاری است
هنر کم نظیر استاد شایگان، ادراک فرهنگی بی نظیر از این مینیاتور فرهنگ جهانی بود ..
شایگان زیبایی فرهنگ جهانی را به سان رنگین کمانی “در زیر آسمان های جهان” جستار می کرد تا با کشف و جستجوی فضاهای گمشده “هویت چهل تیکه” بشری را در سمفونی با شکوهی از همدلی و پیوستگی فرهنگ ها به ارمغان آورد ..
تار و پود اندیشه لطیف استاد شایگان را باید همچون گره های ابریشمین فرش دستبافت اصیل ایرانی باز جست !
هر چند با دریغناکی و قلبی پر ملال باید فقدان این یگانه مرد فرهنگی را که امروز بیش از هر زمان دیگر به او و اندیشه اش نیاز بود، تحمل کرد،
لیکن قالی خرد باف اندیشه او در “فانوس جادویی زمان” همیشه لطیف و پردرخش و ماندگار خواهد ماند..
فرجام این دلنوشته را به یاد استاد داریوش شایگان که بسیار از او آموختم، در ابیاتی که سراسر از “اقلیم حضور” او می گوید، آراسته می کنم :
رفتی و همچنان به خیال من اندری
گویی که در برابر چشمم مصوری
فکرم به منتهای جمالت نمی رسد
کز هر چه در خیال من آمد نکوتری
با دوست کنج فقر بهشت است و بوستان
بی دوست خاک بر سر جاه و توانگری
سعدی به وصل دوست چو دستت نمی رسد
باری به یاد دوست زمانی به سر بری
دکتر عبدالمهدی مستکین، مدیر گروه فرهنگ کمیسیون ملی یونسکو- ایران

مطلب قبلی

آخرین جلسه کمیته ملی علوم زمین و ژئوپارک کمیسیون ملی یونسکو- ایران در سال ٩۶، تشکیل شد

مطلب بعدی

پیام خانم ادری آزولای، مدیرکل یونسکو، به مناسبت روز جهانی ورزش برای صلح و توسعه ۲۰۱۸